Η συγχρονη λογια μουσικη βρισκεται σε τεραστια κριση απηχησης. Μια ροκ συναυλια γεμιζει σταδιο με χιλιαδες ακροατες. Μια συναυλια κλασικης μουσικης, ενα μεγαρο με εκατονταδες. Και μια συναυλια συγχρονης λογιας μουσικης γεμιζει μια αιθουσα με μερικες δεκαδες στην καλυτερη περιπτωση. Με τοσο μικρη απηχηση δεν ειναι σιγουρα οικονομικα βιωσιμο ειδος. Δηλ. δεν μπορει καποιος να ζησει γραφοντας μουσικη για ενα τοσο μικρο ακροατηριο. Φυσικα το ακροατηριο γινεται χιλιαδες ατομα αν περασουμε στην παγκοσμια κλιμακα. Ομως εκει υπαρχουν και εκατονταδες συνθετες στο ειδος, οποτε ο αναλογικος περιορισμος παραμενει ο ιδιος.
Οσο μεγαλυτερη η ελευθερια που κατακτα η λογια μουσικη, τοσο πιο μικρο θα ειναι το κοινο της. Διοτι η συνεχης αναπτυξη της μουσικης γλωσσας σε καθε συνθετη, κι αυτο με διαφορετικο τροπο ανα συνθετη, καθιστα τον ακροατη λαχανιασμενο ακολουθο μιας πορειας την οποια δεν προλαβαινει να χωνεψει. Και ειτε νιωθει αμηχανια ειτε καποια στιγμη εγκαταλειπει τον χωρο—που ειναι και η πιο υγιης αντιδραση.
Γνωριζω συνθετες που εγκατελειψαν τον χωρο, διοτι δεν ηθελαν να απευθυνονται μουσικα σε ενα τοσο περιορισμενο ακροατηριο. Δεν ξερω τι απεγιναν. Γνωριζω και συνθετες που παρεμειναν στο χωρο, ομως κερδιζουν τα προς το ζην απο τη διδασκαλια ή απο αναθεσεις και υποτροφιες. Στην 2η περιπτωση προκειται ομως για μια παρα πολυ απεριττη ζωη με αβεβαιο μελλον.
Υπαρχει μελλον για τη λογια μουσικη; Αν συνεχισει στο ρυθμο που παιζει σημερα, μαλλον θα καταληξει ενα ειδος πολυτελείας για πολυ λίγους. Αν ομως βρεθει ενα νεο μοντελο διαχειρισης (παραγωγης, διακινησης, διαθεσης και ακροασης) τοτε ισως ναι. Ποιο θα μπορουσε να ειναι αυτο;
Πιστευω πως στην παρουσα κριση θα πρεπει να γινουν καποιες θυσιες (π.χ. εγκαταλειψη του συνεχους ριζοσπαστισμου, ενσωματωση λαϊκων/ποπ υφών, μειωση της παραγωγης προς χαριν της διαχειρισης), πιο εντονες συνεργασιες με αλλες τεχνες και εφαρμογη σε νεες υποδομες (π.χ. με τη συγχρονη ζωγραφικη, το θεατρο, τον κινηματογραφο, το ντιζάιν χρηστικων ηχητικων αντικειμενων), και καποια αλλη διαχειριση των πορων απο τους συνθετες. Π.χ. μοιρασια του χρονου μεταξυ εμπορικων και λογιων εργων. Η μοντερνα ζωγραφικη βρηκε χωρο στη συγχρονη ζωη ως διακοσμητικο στοιχείο· ετσι βγηκε απο το μουσειο και την γκαλερι. Η μουσικη παρεμεινε ελευθερη, αλλα μεσα στο μουσειο της, τουτεστιν στις «συναυλιες συγχρονης μουσικης». Θα πρεπει να ριξει κι αυτη κατι, αν θελει να επιζησει της κρισης.