Το εργο Orbits του Δημητρη μπορειτε να το ακουσετε εδω. Συνιστω μαλιστα να το κανετε, οχι μονο για την παρακατω κριτικη, αλλα και γιατι πιστευω πως αξιζει να το ακουσει κανεις. Εγω το ακουσα πολλες φορες.

Γενικα: ειναι ενα πολυ ωραιο εργο για πιανο και ηλεκτρονικους ηχους, Στο πρωτο τμημα του αναπτυσσει το υφος «κρουστο πιανο με στακατο πυνκες συγχορδιες με σταθερες που επαναλαμβανονται δινοντας συνοχη» και απο τη μεση μετατρεπεται στο «διαλογιστικο κομματι με επαναλαμβανομενες νοτες που στοχευονται απο διεξιοτεχνικα περασματα». Ο Δημητρης δινει τη δικη του παραλλαγη στο θεμα αυτο με συνθετικη δεξιοτεχνια. Δεν χανει ουτε το δασος ουτε το δεντρο. Ενα «Ευγε» λοιπον!

Ειδικα τωρα, θα απαριθμησω εδω τι θεωρω θετικο και τι οχι για το εργο αυτο.

Θετικα

• Υπαρχει μια κεντρικη αφηγηση. Οι σταθερες (συγχορδιες στην αρχη, νοτες απο τη μεση) λειτουργουν ως σημεια αναφορας, φαροι στα «ανακατα» συννεφα απο ηχους. Αυτες εξελισσονται προς το διαλογιστικοτερο κι ετσι «αγουν την ψυχη» του ακροατη.
• Η σχεση μεταξυ σταθερων και μεταβλητων ειναι πολυ ισορροπημενη. Ειναι... σωστη. Ας ειναι και προβλεψιμη βρε αδερφε! Βασιζεται στην—μετα απο τοσα χρονια πια—ανεπτυγμενη γλωσσα της μοδερνας μουσικης.
• Φαινεται πως ο συνθετης αυτος χωνεψε τους μεγαλους μαστορες του 20ου αιωνα. Και εβγαλε κατι δικο του. Που δεν ειναι ουτε Στοκχαουζεν, ουτε Λιγκετι, ουτε Φελντμαν, ουτε Κεητζ κλπ. αλλα ολοι αυτοι εχουν περασει απο μεσα, αφηνοντας κατι. Αυτο ειναι πολυ ωραιο να το ακους... Υπαρχει ιστορικη συνεχεια, απαραιτητη για την μουσικη επικοινωνια του συνθετη με τον εκτελεστη και το κοινο. Ετσι, επειδη ο συνθετης εκανε τον κοπο να χωνεψει, το εργο ειναι για μας τους ακροατες ευπεπτο. Ετσι μπορουμε να αντιληφθουμε και να απολαυσουμε.
• Το κομματι αυτο μου ανοιγει την ορεξη για συνθεση. Εχω πολυ καιρο να γραψω μουσικη, αλλα οσο το ακουω, τοσο πιο πολυ ορεξη ανοιγω.

Αρνητικα

• Το ηλεκτρονικο κομματι εχει το ρολο παρία του πιανου. Κατι σαν χαλασμενη ηχω, σαν σκια. Υπερβολικα διακριτικο, διακοσμητικο, σαν να ντρεπεται γι' αυτο που ειναι. Επισης, κοινοτυπο. Το 'χουμε ξανακουσει πολλες φορες. Καλυτερα να ελειπε.
• Που και που εμφανιζονται καποιες φρασεις σαν απο ομιλια στο πιανο. Δυστυχως δεν συνεχιζονται. Σαν να προεκυψαν τυχαια. Θα περιμενα περισσοτερη σαφηνεια στοχων του συνθετη γι' αυτα τα στοιχεια.
• Η κεντρικη ιδεα του κομματιου παρουσιαζεται με πολυ λιγη... μαγκια! Αλλα δεν το λες και ταπεινο. Εχει κατι το μετριο, κατι στο μεσον. Υπερβολικα ισορροπημενο, πολυ... σωστο. Του λειπει η εκκεντρικοτητα τής μεγαλοφυίας. Αυτο που θα σε εκπληξει και θα σε κανει να χαμογελασεις. Δεν ξερω, Δημητρη, αν με πιανεις... Το ξερω οτι μπορεις! Το κομματι παραειναι πολιτισμενο για το αποστασιοποιημενο στυλ του. Η αποστασιοποιηση πρεπει να εχει καποια βαρβαροτητα. Αλλιως περναει στην ουδετεροτητα. Κι απο κει, στη βαρεμαρα. Αυτος ειναι ο δρομος, ομως, ευτυχως, το κομματι δεν τον διενυσε ολοκληρο (δεν εγινε βαρετο δηλαδη).

Αυτα τα ολιγα. Και παλι «Ευγε!» απο μενα, και αλλα τετοια (και καλυτερα)!

Η συγχρονη λογια μουσικη βρισκεται σε τεραστια κριση απηχησης. Μια ροκ συναυλια γεμιζει σταδιο με χιλιαδες ακροατες. Μια συναυλια κλασικης μουσικης, ενα μεγαρο με εκατονταδες. Και μια συναυλια συγχρονης λογιας μουσικης γεμιζει μια αιθουσα με μερικες δεκαδες στην καλυτερη περιπτωση. Με τοσο μικρη απηχηση δεν ειναι σιγουρα οικονομικα βιωσιμο ειδος. Δηλ. δεν μπορει καποιος να ζησει γραφοντας μουσικη για ενα τοσο μικρο ακροατηριο. Φυσικα το ακροατηριο γινεται χιλιαδες ατομα αν περασουμε στην παγκοσμια κλιμακα. Ομως εκει υπαρχουν και εκατονταδες συνθετες στο ειδος, οποτε ο αναλογικος περιορισμος παραμενει ο ιδιος.

Οσο μεγαλυτερη η ελευθερια που κατακτα η λογια μουσικη, τοσο πιο μικρο θα ειναι το κοινο της. Διοτι η συνεχης αναπτυξη της μουσικης γλωσσας σε καθε συνθετη, κι αυτο με διαφορετικο τροπο ανα συνθετη, καθιστα τον ακροατη λαχανιασμενο ακολουθο μιας πορειας την οποια δεν προλαβαινει να χωνεψει. Και ειτε νιωθει αμηχανια ειτε καποια στιγμη εγκαταλειπει τον χωρο—που ειναι και η πιο υγιης αντιδραση.

Γνωριζω συνθετες που εγκατελειψαν τον χωρο, διοτι δεν ηθελαν να απευθυνονται μουσικα σε ενα τοσο περιορισμενο ακροατηριο. Δεν ξερω τι απεγιναν. Γνωριζω και συνθετες που παρεμειναν στο χωρο, ομως κερδιζουν τα προς το ζην απο τη διδασκαλια ή απο αναθεσεις και υποτροφιες. Στην 2η περιπτωση προκειται ομως για μια παρα πολυ απεριττη ζωη με αβεβαιο μελλον.

Υπαρχει μελλον για τη λογια μουσικη; Αν συνεχισει στο ρυθμο που παιζει σημερα, μαλλον θα καταληξει ενα ειδος πολυτελείας για πολυ λίγους. Αν ομως βρεθει ενα νεο μοντελο διαχειρισης (παραγωγης, διακινησης, διαθεσης και ακροασης) τοτε ισως ναι. Ποιο θα μπορουσε να ειναι αυτο;

Πιστευω πως στην παρουσα κριση θα πρεπει να γινουν καποιες θυσιες (π.χ. εγκαταλειψη του συνεχους ριζοσπαστισμου, ενσωματωση λαϊκων/ποπ υφών, μειωση της παραγωγης προς χαριν της διαχειρισης), πιο εντονες συνεργασιες με αλλες τεχνες και εφαρμογη σε νεες υποδομες (π.χ. με τη συγχρονη ζωγραφικη, το θεατρο, τον κινηματογραφο, το ντιζάιν χρηστικων ηχητικων αντικειμενων), και καποια αλλη διαχειριση των πορων απο τους συνθετες. Π.χ. μοιρασια του χρονου μεταξυ εμπορικων και λογιων εργων. Η μοντερνα ζωγραφικη βρηκε χωρο στη συγχρονη ζωη ως διακοσμητικο στοιχείο· ετσι βγηκε απο το μουσειο και την γκαλερι. Η μουσικη παρεμεινε ελευθερη, αλλα μεσα στο μουσειο της, τουτεστιν στις «συναυλιες συγχρονης μουσικης». Θα πρεπει να ριξει κι αυτη κατι, αν θελει να επιζησει της κρισης.