...για να το πούμε βερολινέζικα.
Τι θρίλερ ήταν αυτό χτες... Καλά που δεν έγινε κανένα ατύχημα, φιρί φιρί πήγαινε. Προχτές βράδυ κοιμήθηκα από τις 23:00 (Τρίτη) ως τις 2:30 (Τετάρτη), διότι ήθελα να ξυπνήσω νωρίς για να ξαναδιαβάσω το μισό διδακτορικό και να περάσω τις τελευταίες 300 αλλαγές. Από τις 2:30 ως τις 5 διάβαζα και διόρθωνα πάνω στο χαρτί και μετά ξεκίνησα να περνάω τις αλλαγές μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστού. Κατά τις 8:00 διαπίστωσα ότι δεν θα προλάβαινα (η γραμματεία έκλεινε στις 14:00, οπότε τέλος εξαμήνου, οπότε ψάξε βρες άλλο πανεπιστήμιο, διότι η μουσικολογία του TU λέει bye bye). Με έπιασε ένα τρομερό άγχος και αποφάσισα να περνάω μόνο τα χοντρά λάθη, π.χ. μερικά ονόματα έργων που δεν είχαν γίνει πλαγιαστά, τα άφησα όρθια ---με το συμπάθειο. Σε κάποια φάση διαπίστωσα ότι ένα μέρος της βάσης δεδομένων όπου είχα τον τομέα «παρτιτούρες» των πηγών είχε κάνει φτερά. Από το σημείο εκείνο με έπιασε πανικός. Ευτυχώς είχα ένα παλιό backup, το οποίο όμως ήθελε αρκετές αλλαγές. Τις πέρασα και αυτές και άρχισα να τυπώνω στις 10:20.
Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να τυπώσω και τα 3 αντίτυπα. Το καθένα ήθελε περίπου 2 ώρες. Οπότε αποφάσισα να τυπώσω 1 και μετά να το φωτοτυπήσω. Έλα μου ντε όμως που το ζήτημα της φωτοτύπησης θα ήταν πολύπλοκο, διότι διάφορες σελίδες με διαγράμματα ήταν έγχρωμες... Θα έπαιρνε πολλή ώρα και δεν θα προλάβαινα. Οπότε στις 11:50 παράτησα ό,τι είχα τυπώσει ως τότε (περίπου το 60%), πέρασα την εργασία στο USB-stick, καβάλησα το ποδήλατο και πήγα στο Virchow. Παραλίγο να συγκρουστώ με έναν ποδηλάτη και μετά παραλίγο να πέσω κάτω από την υψηλή ταχύτητα. Εκεί πήρα ταξί που με πήγε στην Erns-Reuter-Platz, όπου βρίσκεται το TU.
Εκεί μπήκα στο φωτοτυπάδικο και πήρα θέση σε ένα μηχάνημα. Άρχισα να τυπώνω στις 12:20 και όλα πήγαιναν πολύ γρήγορα. Υπολόγιζα ότι στις 13:00 θα είχα τελειώσει. Όμως στις 12:55 δεν τύπωνε πλέον... Μια στρίγλα υπάλληλος δεν με βοηθούσε, με έγραφε κανονικά κα εξυπηρετούσε άλλους. Στις 13:13 παρακάλεσα θερμότατα έναν υπάλληλο (δεν ήταν εύκολο να βρεις έναν μη απασχολημένο) να με βοηθήσει, ήρθε μετά 2 λεπτά και έγινε η δουλειά. Ο χρόνος λιγόστευε. Ταξινομούσα και έτρεμα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και πολύ γρήγορα, διψούσα και ζαλιζόμουν. Προέκυπταν διάφορα προβλήματα με τις σελίδες, 6 σελίδες με διαγράμματα τυπώνονταν παράξενα, έπρεπε να βρίσκω διάφορα τρυκ για να λύνω όλα τα προβλήματα.
Στις 13:30 τελείωσε η εκτύπωση και άρχισα να κάνω τον έλεγχο μπας και έλειπαν σελίδες. Όλα ήταν εντάξει. Βρήκα ευτυχώς υπάλληλο που έδεσε τα αντίτυπα και στις 13:55 πλήρωσα περίπου 60€ και έτρεξα στο TU.
Εκεί έφτασα με κομμένη την ανάσα σε 3 λεπτά και ανέβηκα 3 ορόφους που ---λόγω παλαιού κτιρίου--- ισοδυναμούν με 6 ορόφους μιας σύγχρονης πολυκατοικίας. Έφτασα στις 13:59 στο γραφείο, όπου άλλωστε με περίμενε η ευγενικότατη γραμματεύς, η οποία με εξυπηρέτησε χωρίς καμία γκρίνια.
Μετά κατέβηκα αργά αργά και πήγα στην Potsdamer Platz στο Maredo όπου παρήγγειλα μια μπίρα λίτρου και μια αργεντίνικη μπριζόλα. Καιρό είχα να πιω αλκοόλ και να φάω σωστή μπριζόλα. Πλήρωσα 27€, αλλά άξιζ ε, είχα μήνες να βγω έξω. Μετά περπάτησα ως την Friedrichstrasse (είχε καλό καιρό) και από κει γύρισα σπίτι.
Χτες λοιπόν ξεκίνησε το Promotionsverfahren. Οι καθηγητές θα διαβάσουν αυτά που έγραψα και μάλλον κατά το Δεκέμβριο ή Ιανουάριο θα γίνει η υποστήριξη. Μετά πρέπει να την δημοσιεύω υποχρεωτικά. Πρέπει να παράσχω 40 αντίτυπα! Είτε μέσω ενός εκδοτικού οίκου (το οποίο θα μου κοστίσει μερικές χιλιάδες ευρώ). Είτε με cd. Εννοείται ότι θα προτιμήσω την φτηνότερη λύση. Χτες συνειδητοποίησα ότι αυτή η δημοσίευση είναι υποχρεωτική... Τι κρίμα. Ήλπιζα να δημοσιεύσω τμήματα της εργασίας σε ξένα περιοδικά, διότι σε κάθε τμήμα της ανακαλύπτω και αναπτύσσω σημαντικά και καινούρια πράγματα. Αλλά πιστεύω πως για τα αγγλόφωνα περιοδικά δεν θα πειράζει η δημοσίευση στα γερμανικά. Ελπίζω, δηλαδή...
