Πάω στο συνοικιακο ποδηλαταδικο για επισκευες, μου λενε ελα Παρασκευη. Δεν μπορουσα... Ξαναπηγα αλλη βδομαδα. Με ξαναδιωξαν, δε γινεται, δεν εχουμε χωρο, γεμισαμε ποδηλατα, ελα Παρασκευη.

Δε μου αρεσε ο τροπος τους. Πηγα σε αλλο, πιο κυριλε, αρχες Σεπτεμβριου. Μου λενε, για μικρα, τα κανουμε αμεσως, ομως για πιο χρονοβορα να κλεισετε ραντεβου τελος του μηνα. Ειμαστε γεματοι.

Τελικα το ποδηλατο εχει ψωμι!

Νομιζω πως τα τελευταια χρονια παραμελησα τον αερα. Εξασκησα την τεχνη της ιππασιας στη γη και της ιστιοπλοΐας στο νερο. Πορευτηκα με ατια σε βουνα και λιβαδια, σε δαση και ποταμια, σε ακτες και ξεχασμενα μονοπατια. Εκανα τακ και μποντζες σε υδατα ωκεανια, θαλασσια, λιμναια και ποταμισια. Ομως αμελησα—φευ—να θεραπευσω την τεχνη του ιπτασθαι, κατα προτιμηση χωρις μηχανη, με μονο βοηθο την αεροδυναμικη τεχνολογια και τα θερμικα ρευματα και τους ανεμους. Σαν τα μεγαλα πουλια που απλωνουν τις φτερουγες τους και πεταν για χιλιομετρα κανοντας κυκλoυς προχωρωντας (πώς ονομαζεται αραγε αυτη η καμπυλη; )*.

Βασικα προκειται για ιστιοπλοΐα σε δυο διαστασεις (που λεει ο λογος...). Αν εκει εχεις μια κατευθυνση ανεμου, εδω εχεις δύο (θερμικά ρευματα και ανεμο). Εκει στριβεις δεξια/αριστερα, εδω και πανω/κατω.

Στο Βραδεμβουργο. Η Γερμανια ειναι γεματη απο συλλογους ανεμοποριας τελικα. Εκει λοιπον, χτες, ενα συρμα μηκους ≈1km μας εκσφενδονισε, τον εκπαιδευτη κι εμενα σε μεγαλο υψος, απο οπου πλησιασαμε ενα συννεφο και ανεβηκαμε σταδιακα πολυ ψηλα.

Τι δαση, τι λιμνες, χωραφια, κοπαδια, παλιες πολεις στη γη και συννεφα cumulus σπαρμενα στον ουρανο! Τι μανουβρες απιστευτες ηταν αυτες... Ούτε στο τρενακι του λουνα παρκ οι επιταχυνσεις. Τι ηρεμια και ησυχια εκει ψηλα ομως... Χωρις μηχανη γαρ. Και η προσγειωση, αρμονία, ηρεμία, ειρηνικοτητα.

Η αναμνηση αποθηκευτηκε περιεργα στον εγκεφαλο μου. Σαν σε ονειρο. Δυσκολο να τη συνδεσω με την κανονικη μου ζωη. Σουρεαλιστικο σκηνικο. Περα απο την πραγματικοτητα.

Θα κανω αλλη μια δοκιμαστικη σε λιγες μερες. Μαλλον θα το ξεκινησω κι αυτο. Η 3η διασταση με καλεί.

* (ΥΓ) Τροχοειδης (prolate cycloid, προβολη ελικα).

Ειμαστε μια ομαδα 8 ατομων και αφου πληρωνουμε τα εισιτηρια στεκομαι μπροστα στον επιβλητικο κουρο μετα την εισοδο και εξηγω στους Γερμανους γονεις τής συντρόφου μου τι ειναι αυτο και ποια θεση εχει στην ιστορια της αρχαιοελληνικης τεχνης, την οποια περιγραφω με λιγα λογια: για την μηκυναϊκη περιοδο, τα σκοτεινα χρονια, τη γεωμετρικη, την αρχαϊκη, κλασικη και ελληνιστικη τεχνη.

Ωσπου ερχεται σε μας η υπαλληλος που εκοψε τα εισιτηρια και μου λεει:

—Αυτο που κανετε μοιαζει με ξεναγηση και αυτο απαγορευεται.
—Συγγνωμη; εξηγω στους δικους μου ανθρωπους αυτα που ξερω, γιατι αυτο απαγορευεται;
—Σας ειπα, μοιαζει με ξεναγηση και δεν επιτρεπεται αυτο
—Μοιραζομαι τις γνωσεις μου με τους δικους μου ανθρωπους
—Ειναι πολλες οι γνωσεις σας...
—Εχω σπουδασει αυτα τα πραγματα
—Απλα σας το ειπα, μπορει να ερθει καποιος ξεναγος και να σας ζητησει το λογο
—Τοτε θα του εξηγησω προσωπικα

Καημενη Ελλαδα...

Ηθελα κατι σπεσιαλ για σενα, Κουκλα. Κατι ξεχωριστο. Να το θυμομαστε για παντα.

Την πρωτη φορα ατυχησαμε. Πορτοφολια, ταυτοτητες και διπλωματα φτερα. Παει και το μπατζετ. Αντι για δαση, τρεχαμε στα γραφεια. Τεσπα, καπως το συμμαζεψαμε και καλοπερασαμε κι εδω στα ταπεινα.

Ομως τη δευτερη, εγινε η δουλεια. Τα καταφεραμε. Και τι δεν κουβαλησαμε. Κι οταν η ξυλινη πορτα ξεκλειδωσε...

Τι ομορφια ειναι αυτη; Ειμαστε σε παραμυθι; Τι θέα ειναι αυτη; Βουνα κι ηλιοβασιλεμα. Δαση και λιβαδια. Ησυχια ατελειωτη.

Κοιτα, πισω απ την κουρτινα, σκαλα! Παει πανω. Ναι, εσυ πρωτη! ΚΑΙ μπαλκονι με πολεμιστρες! Σωστος πυργος... Εδω θα βαλουμε τον σακο με τα τροφιμα. Το ψυγειο μας. Παμε παλι στο ζεστο δωματιο, παγωσα.

Βαθια νυχτα. Ξυπνησα. Παραθυρο κρεβατιου. Τα γυμνα κλαδια του δασους ασημενια και πισω στο βαθος, το φεγγαρι. Τωρα καταλαβα τα ευρωπαϊκα παραμυθια που διαβαζα μικρος.

Πού θα παρουμε το πρωινο; Ακουω βηματα. Τι; εδω το φερνουν; Τεραστιο καλαθι. Τι νοστιμιες ειναι αυτες;

Ιππασία. Περιπατος στο δασος. Κυνηγητο. Περιπλανηση. Ποταμι. Παγοι. Προσεχε! Αχ, στα λεγα γω... παλι καλα που μονο τα χερια βραχηκαν...

Τι κριμα που φευγουμε... Να πουμε αντιο στον επιστατη που μας βοηθησε... Μα πού ειναι; Νατος! Οχι, μα θα φευγαμε χωρις να πουμε γεια; Σας ευχαριστουμε! Θα ξαναρθουμε!

Τιμίου Προδρόμου Κυνουρίας Αρκαδιας. Στροφες στροφών. Γκρεμοι. Ερημιές. Και μολις ξεπροβαλε, απορια. Πώς θα φτασουμε; Ο Κυριος εφροντισε, με αυτοκινητο ως την πυλη. Περσι ειχαμε μεινει μπουκαλες. Φετος στο τσαφ. Ευλογειτε! Πολυ βιαστικα. Εικονες, λουκουμι. Χαιρετε. Εμεις θα κατσουμε στην πυλη να δουμε λιγο τη θεα. Δυο ωρες δρομος.

Αγίου Νικολάου Σιντζας (Λεωνιδιο). Την ιδια μερα. Ναι, να παμε. Φυγαμε. Βουνα. Μα πού ειναι το μοναστηρι; Εκει. Πού εκει; Να, εκει. Εκει;... Οφθαλμαπατη. Σαν πισω απο πρισμα. Βραχια και στροφες. Αν ερθει καποιος απο απεναντι; Φτασαμε. Γλυκοτάτη μοναχη. Επισκεπτες. Ενας μου λεει οτι ο κυκλος τετραγωνιζεται με κανονα και διαβητη. Μμμ, μαλιστα... Γηρασκομενος αεί. Καλοι ανθρωποι.

Παναγίας Ελώνα. Κι αυτο αετοφωλιά. Ομως ασφαλτος ως πανω. Κύριοι. Στην τριχα. Η μια μοναχη που ειδα περσι πού ειναι; Γηροκομείο. Δεν υπαρχουνε πια μοναχες εδω. Ησυχία. Δροσερο νερο. Φως. Σιωπή.

Παντάνασσα (Μυστρας). Α, κι εδω μοναστηρι. Να προσκυνησουμε. Ευλογειτε! Κουβεντα. Φυλαχτά. Μα οχι, θα τα πληρωσουμε! Καλα, ευχαριστούμε... Στο καλό!

Μυκηνες. Προσκυνημα. Ανεμος. Ηλιος. Δυο τριγωνα βουνα. Να κατεβουμε στην κρηνη. Φακος. Μα ποσο κατω παει; Κτιστοι τοιχοι, βραχος. Εξω στο φως. Ταφοι. Ενας κάμπριο. Ενισχυτης. Δυο, κλειστος. Μυσταγωγια. Τελετη. Τρεις. Τεσσερεις. Περνας σε μια αλλη διασταση. Αλλοτε για νερο, να ζησεις. Αλλοτε για να κοιμηθεις, αιωνια. Τους αρεζαν τα τριγωνα στις εισοδους.

Παλαμηδι. Περσι ξυπολητος. Φετος με παπουτσια. Ευτυχως, ενεκα των αμετρητων χαρτιων υγειας ενθεν κι ενθεν... Μα γιατι δεν καθαριζουν; Σκαλί το σκαλί. Δεν πρεπει να σκεφτεσαι. Δεν πρεπει να σταματας! Εισαι μηχανη κι ανεβαινει. Τερμα. Τι ωραια θεα!...

Μονεμβασια. Παιχνιδακι. Τι, μονο αυτο; Οχι βεβαια, θα παμε στην Ακροπολη. Στο τειχος, ψηλα. Αυτο, ναι. Και ηπειρος και θαλασσα. Απο δω, ολα. Πανοραμα. Ερειπια. Ερημιά. Ηρεμία. Εδω δεν ερχεται κοσμος.

Μυστρας. Πιατο που επεσε πλαγίως απο τον ουρανο. Οοοχι απο πανω. Απο κατω θα το παρουμε. Απο την κυρια είσοδο, σαν αρχοντες. Ευλογειτε! Ο Κυριος. Συνεχιζουμε. Εκκλησιές. Παλατια. Κι αλλα ερειπια. Εδω πρεπει να ειχε γινει χαλασμος. Τα ματια στις εικονες τους χαλουσαν... Επιτελους, καστρο. Αυτο ήταν πολύ...

Ακροπολη Αθηνων. Καλα, εδω γελαμε. Κι αναποδα ανεβαινουμε. Για κατσε, ολοι αυτοι θα μπουν; Μπηκαν. Ας προσπερασουμε, δεν βλεπω τιποτα. Νατος. Τι κοσμος... Να παμε στη σημαια; ασε καλυτερα, στουμπωσε ο βραχος. Να πηγαινουμε. Ωχ... Λαοθαλασσα. Υπεμονη και χιουμορ. Βημα το βημα. Αναπαυση. Προσοχη; Τη χασαμε. Και τη μπαλα.