Τιμίου Προδρόμου Κυνουρίας Αρκαδιας. Στροφες στροφών. Γκρεμοι. Ερημιές. Και μολις ξεπροβαλε, απορια. Πώς θα φτασουμε; Ο Κυριος εφροντισε, με αυτοκινητο ως την πυλη. Περσι ειχαμε μεινει μπουκαλες. Φετος στο τσαφ. Ευλογειτε! Πολυ βιαστικα. Εικονες, λουκουμι. Χαιρετε. Εμεις θα κατσουμε στην πυλη να δουμε λιγο τη θεα. Δυο ωρες δρομος.

Αγίου Νικολάου Σιντζας (Λεωνιδιο). Την ιδια μερα. Ναι, να παμε. Φυγαμε. Βουνα. Μα πού ειναι το μοναστηρι; Εκει. Πού εκει; Να, εκει. Εκει;... Οφθαλμαπατη. Σαν πισω απο πρισμα. Βραχια και στροφες. Αν ερθει καποιος απο απεναντι; Φτασαμε. Γλυκοτάτη μοναχη. Επισκεπτες. Ενας μου λεει οτι ο κυκλος τετραγωνιζεται με κανονα και διαβητη. Μμμ, μαλιστα... Γηρασκομενος αεί. Καλοι ανθρωποι.

Παναγίας Ελώνα. Κι αυτο αετοφωλιά. Ομως ασφαλτος ως πανω. Κύριοι. Στην τριχα. Η μια μοναχη που ειδα περσι πού ειναι; Γηροκομείο. Δεν υπαρχουνε πια μοναχες εδω. Ησυχία. Δροσερο νερο. Φως. Σιωπή.

Παντάνασσα (Μυστρας). Α, κι εδω μοναστηρι. Να προσκυνησουμε. Ευλογειτε! Κουβεντα. Φυλαχτά. Μα οχι, θα τα πληρωσουμε! Καλα, ευχαριστούμε... Στο καλό!

Μυκηνες. Προσκυνημα. Ανεμος. Ηλιος. Δυο τριγωνα βουνα. Να κατεβουμε στην κρηνη. Φακος. Μα ποσο κατω παει; Κτιστοι τοιχοι, βραχος. Εξω στο φως. Ταφοι. Ενας κάμπριο. Ενισχυτης. Δυο, κλειστος. Μυσταγωγια. Τελετη. Τρεις. Τεσσερεις. Περνας σε μια αλλη διασταση. Αλλοτε για νερο, να ζησεις. Αλλοτε για να κοιμηθεις, αιωνια. Τους αρεζαν τα τριγωνα στις εισοδους.

Παλαμηδι. Περσι ξυπολητος. Φετος με παπουτσια. Ευτυχως, ενεκα των αμετρητων χαρτιων υγειας ενθεν κι ενθεν... Μα γιατι δεν καθαριζουν; Σκαλί το σκαλί. Δεν πρεπει να σκεφτεσαι. Δεν πρεπει να σταματας! Εισαι μηχανη κι ανεβαινει. Τερμα. Τι ωραια θεα!...

Μονεμβασια. Παιχνιδακι. Τι, μονο αυτο; Οχι βεβαια, θα παμε στην Ακροπολη. Στο τειχος, ψηλα. Αυτο, ναι. Και ηπειρος και θαλασσα. Απο δω, ολα. Πανοραμα. Ερειπια. Ερημιά. Ηρεμία. Εδω δεν ερχεται κοσμος.

Μυστρας. Πιατο που επεσε πλαγίως απο τον ουρανο. Οοοχι απο πανω. Απο κατω θα το παρουμε. Απο την κυρια είσοδο, σαν αρχοντες. Ευλογειτε! Ο Κυριος. Συνεχιζουμε. Εκκλησιές. Παλατια. Κι αλλα ερειπια. Εδω πρεπει να ειχε γινει χαλασμος. Τα ματια στις εικονες τους χαλουσαν... Επιτελους, καστρο. Αυτο ήταν πολύ...

Ακροπολη Αθηνων. Καλα, εδω γελαμε. Κι αναποδα ανεβαινουμε. Για κατσε, ολοι αυτοι θα μπουν; Μπηκαν. Ας προσπερασουμε, δεν βλεπω τιποτα. Νατος. Τι κοσμος... Να παμε στη σημαια; ασε καλυτερα, στουμπωσε ο βραχος. Να πηγαινουμε. Ωχ... Λαοθαλασσα. Υπεμονη και χιουμορ. Βημα το βημα. Αναπαυση. Προσοχη; Τη χασαμε. Και τη μπαλα.

Τη μερα εισαι διαβολακι
κι οταν κοιμασαι, αγγελουδι

Καποιοι εχουμε την εντυπωση οτι θα ειμαστε για παντα. Η ανθρωποτητα, εννοω. Οτι οπως βγηκαμε απο τις σπηλιες, θα βγουμε απο τη γη, θα εποικισουμε το διαστημα κτλ. Αλλοι παλι εχουν την εντυπωση οτι η ανθρωποτητα θα εκλειψει ξοδευοντας τους πορους ή μεσω κλιματικων αλλαγων, μετεωριτων κτλ.

Να δουμε την ανθρωποτητα ως μερος της βιομαζας. Και αυτην σαν εναν μεγαλο και λιγακι ευφυη οργανισμο. Και να εκλειψουν ολοι οι ανθρωποι, και ολα τα ζωα και τα φυτα, ενα βακτηριδιο να μεινει, παλι μετα απο καποια δισεκατομμυρια χρονια ειναι πολυ πιθανο να γινουν ολα απο την αρχη. Ζωη, πολυπλοκη ζωη, νοημοσυνη, πολιτισμοι. Το χειροτερο σεναριο απο αυτα που φανταζομαστε να γινει για τη Γη, παλι πιο φιλικη στη ζωη θα ειναι απο το φεγγαρι ή τον Αρη. Αλλωστε και στο παρελθον ελαβαν χωρα μεγαλα θανατικα στον πλανητη. Ομως και παλι η ζωη ανεκαμψε. Οπως ειπαμε, και ενα μοριο να μεινει, εγω θα ελεγα και τιποτα να μη μεινει, παλι σε μερικα δις χρονια, ολα εδω θα ειναι. Με αλλη μορφη.

Ομως οπως καθε ζωη, καθε ειδος, καθετι στο συμπαν εχει αρχη και τελος, ετσι ισως και η ζωη στη Γη, παρολο που εχει περασει και θα περασει διαφορες κρισεις, θα αρρωσταινει, θα αναρωνει, θα μεγαλωνει, καποια στιγμη θα γερασει και θα πεθανει. Ή απο ατυχημα, απο κατι πολυ μεγαλο. Ποσοι πολιτισμοι να γεννηθηκαν και να χαθηκαν στο συμπαν; Η βιομαζα στη Γη ειναι απλα ενα ζωακι στο συμπαν που εξελισσεται και καποια στιγμη αργα ή γρηγορα θα τελειωσει. Ομως αυτο ειναι περαν του δικου μας μετρου.